Zalew Soliński

Historia powstania zapory solińskiej sięga roku 1921, kiedy to prof. Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej opracował projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu. Jednak pierwsze rozpoznanie  geologiczno-hydrologiczne w dolinie Sanu przeprowadzono dopiero w latach 1936-1937. Niestety dalsze prace przerwała II wojna światowa. Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, w okolicy wsi Solina.
Budowa zapory rozpoczęła się w 1960 r. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu tamy. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca tegoż roku  oddano zaporę do użytku.
Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi.
Pozostałości dawnej wsi Solina znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce.
Dla każdego kto chciałby bliżej poznać ciekawą historię powstania zapory polecam książkę Henryka Nicponia 'Tajemnice Soliny'