Prywatne łowiska w Bieszczadach

Pokaż Łowiska prywatne w Bieszczadach na większej mapie

Jak się żyło w Solinie przed budową zapory

Przyszli urzędnicy, powiedzieli: zburzymy domy, kościoły, wytniemy drzewa, odkopiemy zmarłych. A potem wszystko zrównamy z ziemią. Kamień na kamieniu nie zostanie, tylko woda.

Na wspomnienie tamtych chwil Tadeusz Podkalicki z Równi robi się blady. Dokładnie pamięta jak ludzie ładowali dobytek na furmanki i opuszczali Solinę. Z bolesną świadomością, że do zielonej doliny nikt już nie wróci.

Wszystko przez powodzie

Przed wojną w Solinie mieszkało prawie 800 osób. Już wtedy do miejscowych dochodziły słuchy, jakoby ich wieś szykowano pod rozbiórkę. Najpierw inżynier Karol Pomianowski opracował koncepcję kaskadowej zabudowy górnego Sanu. Stopnie wodne miały powstać w Dydiowej, w Wołosiance (obecnie na Ukrainie), w Rajskiem i w Solinie.


Z planów nic nie wyszło, ale w lipcu 1934 r. doszło do powodzi, której skutki wymogły konieczność uporządkowania gospodarki wodnej dopływów Wisły. Powołany w Ministerstwie Komunikacji zespół specjalistów przypomniał sobie o pracach Pomianowskiego. Wybór padł na Solinę.


Trzy lata później na zaproszenie rządu przyjechał do Polski Maurice Lugeon, światowej sławy szwajcarski geolog. Miał wydać opinię na temat wzniesienia potężnej tamy w sercu Bieszczadów. Kierowana przezeń komisja stwierdziła: "Proponowane miejsce, w podłożu którego występuje odporny piaskowiec, jest odpowiednie”. Przygotowania do budowy zapory przerwała druga wojna światowa. Ponowiono je dopiero na początku lat 50.


- Wtedy jeszcze mało kto wierzył, że trzeba się będzie jednak wynieść – mówi Tadeusz Podkalicki. – Aż pewnego dnia każdy otrzymał zawiadomienie, że nikomu we wsi nie wolno postawić nie tylko nowego domu, ale nawet kurnika. Było jasne: będą Solinę zalewać.

Największą w Polsce zaporę budowano w latach 1960-1968. Łączny koszt wyniósł 1.533.376.000 zł. Zapora ma 664 m długości i 82 m wysokości. Kubatura wynosi 760 tys. m sześc. W wyniku przegrodzenia Solinki i Sanu powstał zbiornik o pojemności 474 mln m sześc., powierzchni 22 km kwadratowych i spiętrzeniu do 60 m. Długość zalewu w dolinie Sanu wynosi 27 km, a w dolinie Solinki – 14 km. Linia brzegowa to aż 150 km. Przy zaporze stanęła elektrownia wodna o mocy 136 MW. Po modernizacji w latach 200-2003, jej moc zwiększyła się do 200 MW.

Odkopane szczątki

Prace rozpoczęto w 1960 r. Oprócz rzeszy inżynierów i robotników przyjechali także specjaliści od ekshumacji zwłok. Nieżyjący już Tadeusz Koncewicz, który w Solinie prowadził sklep, wspominał: - Wykopywali z grobów ludzkie szczątki i przewozili na cmentarz w Wołkowyi. Niektóre leżały jeszcze w zbutwiałych trumnach, inne luzem. Straszny to był widok...


Pod wodą miała się znaleźć nie tylko Solina. Również przysiółki Zadział i Podkaliszcze, Teleśnica Sanna z przysiółkiem Łęg, opuszczony po wojnie Horodek, Chrewt, część Sokolego, Zawozu, Rajskiego i Wołkowyi. Musiano rozebrać lub wyburzyć kilkaset domów, drugie tyle budynków gospodarczych, sklepy, kościół, cerkiew, świetlice.


- Prawie 3 tysiące ludzi szykowało się do opuszczenia wiosek – mówi Zygmunt Podkalicki, kuzyn Tadeusza. – Po gospodarstwach chodziła komisja szacująca majątek. Domy trzeba było rozbierać we własnym zakresie, a plac zostawić czysty. Nie wszyscy jednak mieli odwagę. No bo jak? Własne gniazdo burzyć?

Nie zgodziła się rodzina Katarzyny Długiej. – Przyszli robotnicy, kazali nam się spakować, a potem spychaczami zrównali gospodarstwo z ziemią.


Z tym szacowaniem nie wszystko było w porządku.


– Kto miał dom murowany, dostawał mniejsze odszkodowanie; kto mieszkał w drewnianym, mógł liczyć na większą rekompensatę – twierdzą wysiedleni. – Do dziś nie wiemy, jakimi kryteriami kierowała się komisja.

Gdzie tu zamieszkać?

Nakaz precyzował, że mieszkańcy przeznaczonych do zalania wsi muszą je opuścić do 1964 r. Najwcześniej wyjechali Michał Cmokowicz i Andrzej Podkalicki. Zanim na nowo się pobudowali, nie raz odechciało im się żyć.

– Dobytek trzeba było przewozić konnymi wozami, wiele kilometrów po dziurawych, bitych drogach – wspominają dzieci pierwszych przesiedleńców.

Zygmunt Podkalicki: - Kierownictwo zapory nie przejęło się prośbami o choćby jedna ciężarówkę. Nikogo nie obchodziło, jak ludzie poradzą sobie z transportem.
Autochtoni znad Sanu nie mieli dużego wyboru co do nowego miejsca osiedlenia. Początkowo planowano likwidację PGR-u w Posadzie Leskiej i przeniesienia tam wszystkich mieszkańców Soliny. Ta koncepcja upadła. Później zaproponowano im Serednie Wielkie, jednak większość wybrała Berezkę, Bóbrkę, Łobozew i Równię. Nieliczni przenieśli się do Ustianowej, Polańczyka, Myczkowa, Leska i Uherzec.


- Niektórzy kupili domy, inni własnymi rękami murowali, a wdowom, starcom i chorym pobudowało państwo – mówi Tadeusz Podkalicki. – Exodus tysięcy ludzi trwał kilka lat.


Zamach na świątynię

W zielonej dolinie zostały tylko kikuty drzew, resztki piwnic i fundamentów. Cerkiew w Solinie rozebrano, oznaczono każdy element i wywieziono. Potem od nowa poskładano. Dziś można ją podziwiać w sanockim skansenie.


- Nie zapomnę, jak burzyli kościół – wspomina Grażyna Bucior, córka Tadeusza Koncewicza. – W jednej chwili rozpętała się burza, pioruny biły, jakby nadchodziła apokalipsa. Mama stała w sieni, a i tak jej nogi poparzyło. Starsi ludzie potem mówili, że to Bóg się rozgniewał za zamach na Jego dom.


Nie oszczędzono także innych świątyń. W Wołkowyi wysadzono w powietrze kościół wraz z wyposażeniem, a zabytkową cerkiew z 1833 r. zdemontowano.


– Niepotrzebnie, bo wody jeziora nigdy w to miejsce nie sięgnęły – zgadzają się wysiedleni. – Święte obrazy walały się po ziemi, potem przepadły. Coś takiego mogli zrobić tylko barbarzyńcy.


Podobnie postąpiono z cerkwiami w Chrewcie i Teleśnicy Sannej z 1828 r. W Sokolem nie zachował się murowany pałacyk (z odzyskanego materiału dom wybudował legendarny bieszczadnik Henryk Viktorini), a w Rajskiem klasztor sióstr ze zgromadzenia św. Wincentego a' Paolo. Jego ruiny znalazły się pod wodą. Dziś, przy niskim stanie, spod powierzchni wyłaniają się resztki klasztornej kaplicy.

Ciężko, ale wesoło

Wanda Matiasik wspomina starą Solinę niczym Arkadię, choć życie w odciętej od cywilizacji wsi nikogo nie pieściło.


– Ciężko było, przyznaję, ale wesoło. Od rana praca w polu, pasienie krów, za to wieczorem potańcówki. Do domu ludowego schodzili kawalerowie z całej wsi. I skrzypce przygrywały, i harmonia. Przy lampie naftowej, bo nie mieliśmy elektryczności.


Tadeusz Podkalicki z Łobozewa też biegał po solińskich łąkach. Kąpał się w Sanie, a jak był spragniony, to bez obawy mógł się z rzeki napić, taka była czysta.


– San płynął środkiem wsi, malowniczo, zakolami – wspomina z uśmiechem. – Jak długo nie padał deszcz, niemal suchą stopą można było przejść na drugi brzeg. Gorzej po ulewach. Wtedy ludzie przedostawali się łódkami, na dętkach, na tratwach, bo ani jednego mostu nie było. A ja na szczudłach. Nie wierzy pan? Jak Boga kocham!


Eugeniusz Orłowski mieszkał z rodzicami u zbiegu Sanu i Solinki, zaraz obok Koncewiczów.


– Rok w rok zalewało łąki i pola. A raz woda podeszła prawie pod domy, choć stały daleko od brzegu.

Z młodych lat zapamiętał też, jak z kolegami chadzał na ryby. – Cięło się kij z leszczyny, dorabiało spławik, na haczyk zaczepiało robaka. Chwila moment i już kleń alb pstrąg lądował na brzegu. A jakie brzany wyciągaliśmy! Jedną sztuką parę osób się najadło!


Byli tacy, co łowili na sieci. Rozpinali od brzegu do brzegu i zbierali za jednym razem kilkaset kilogramów. Kłusownicy na potęgę, ale San nikomu nie żałował ryb...


Utracona Arkadia

Grażyna Bucior opowiada, jak ojciec tęsknił za dawną Soliną. Za tym, że wszyscy wtedy byli jedną rodziną. – Nikt przed nikim nie zamykał drzwi i nikt do nikogo nie mówił pan, tylko wujku, ciotko, stryjku. I nie trzeba było do tego pokrewieństwa.


- Wieś miała szczęście do dobrych ludzi – zamyśla się Anna Podkalicka. – Polak czy Ukrainiec, nie miało znaczenia. Jeden drugiemu na co dzień pomagał, a jak się komu chałupa spaliła, to sąsiad przyjmował pod swój dach.


W Łęgu, przysiółku Teleśnicy Sannej, mieszkał Józef Pawłusiewicz – pułkownik Wojska Polskiego, wybitny kynolog.


W 1981 r., dwa lata po śmierci, ukazała się jego autobiograficzna książka "Na dnie jeziora”. Połowę zawartości poświęcił opisom przyrody i polowaniom.


– On już od małego uganiał się z psami za zwierzyną – wspominają najstarsi przesiedleńcy. – Z tej książki emanuje żal za utraconą krainą, ale jest też pochwała ówczesnej koncepcji zagospodarowywania Bieszczadów, w tym przegrodzenia Soliny.


Pawłusiewicz mógł po zalaniu zielonej doliny zamieszkać w każdym zakątku Polski, ale za bardzo ukochał Bieszczady, by je zostawić. Przeniósł się więc do Rajskiego i tam wybudował dom, niemal identyczny jak w rodzinnym Łęgu.

Tylko piosenki im zostały

We wrześniu 1967 r. masy wody pochłonęły opuszczone wsie. Rok później, 22 lipca 1968 r., oddano solińską elektrownię do użytku.


– Stary już jestem, ale gdyby nagle wypuścili wodę z jeziora, wróciłbym – zarzeka się Tadeusz Podkalicki. – Tam była ziemia... czarna, przyjazna. Wszystko rosło dorodne, bez grama nawozu.


Grażyna Bucior: - Czy kto kiedy słyszał o pomidorach spod folii? A jakie jabłka, gruszki. I zatrzęsienie borówek, poziomek. Tak urodzajnej doliny nie uświadczył w całych Bieszczadach. Nawet żniwa zaczynaliśmy dwa tygodnie wcześniej niż w odległym o 5 kilometrów Łobozewie.


W zeszłym roku Wanda Matiasik wraz z innymi przesiedlonymi kobietami założyła w Równi ludowy zespół. Trzon repertuaru stanowią piosenki o Solinie. Jedna zaczyna się tak: "Ja już więcej po Solinie spacerować nie będę, już więcej nie będę...”.


– Serce pęka – rozrzewnia się Zygmunt Podkalicki. – Tam tylko wielka głębia, a ja ciągle widzę swój dom. 400 metrów od brzegu, palcem mogę wskazać i się nie pomylę.


Autor:
Krzysztof Potaczała

Widok z kamery na Jezioro Solińskie

Kamera LIVE - SOLINA

Dawno temu na Solinie - artykuł

Polecam artykuł, który nieco przybliża wędkarską historię Soliny

Dawno temu na Solinie

Mapa Bieszczad z 1938 roku

Na poniższej mapie można zobaczyć jak wyglądały Bieszczady przed II Wojną Światową.

Mapę w większym formacie można znaleźć pod poniższym linkiem

DUŻA MAPA

Na zamieszczonym poniżej fragmencie mapy, został umieszczony obrys linii brzegowej jeziora solińskiego. Można zobaczyć jakie tereny zostały zalane, i jakie są orientacyjne głębokości w poszczególnych miejscach akwenu

Mapa batymetryczna Jeziora Solińskiego

Jeżeli wybierasz się nad Solinę z zamiarem wędkowania, na pewno pomocna będzie mapa z zaznaczonymi najciekawszymi miejscówkami.
1- Wyspa Okresowa - pojawia się tylko przy bardzo niskim stanie wody w zalewie. Normalnie znajduje się około 3m pod powierzchnia wody. Jest to wierzchołek góry, o stromych brzegach. Bardzo dobre miejsce na drapieżnika, niestety dostępne tylko z łódki.
2 - Cypel Polańczyka - dobre miejsce, ale tylko poza sezonem wakacyjnym, ponieważ w wakacje jest tam tłoczno i gwarno ;)
3 - Ścianka przy Wyspie - miejsce gdzie skały opadają niemal pionowo na głębokość około 25m, znajduje się koło przeprawy promowej na wyspę Energetyka. Z brzegu wyrastają korzenie brzeg, kryjówka wielu ryb. Dojazd drogą asfaltową.
4 - Zatopiony Las - to dwie zatoki, w których nie wycięto drzew przed zalaniem. Świetne miejsce, chociaż trzeba liczyć się z częstymi zaczepami. Najlepszy dostęp z łódki.
5 - Zatoka Drewniana - miejsce blisko zapory, można zostawić samochód na parkingu powyżej. Stromo opadający brzeg gwarantuje spotkanie dużej ryby ;)
6 - Ścianka Chrewt - skały wystają 15m ponad lustro wody i sięgają 10m pod wodę. Jest tam płytka wnęka, około 5m, gdzie czai się często spora ryba. Wygodny dostęp niestety tylko z łódki.
7 - Keja Energetyka - głębokość do 20m, dostać się tam można promem, jest to ośrodek wczasowy zakładów energetycznych.
8 - Zatoka w Polańczyku - dobre miejsce na piknik rodzinny. Dobry dojazd, zatoka świetnie widoczna z drogi. niestety w sezonie letnim mocno oblegana przez turystów.
9 - Wołkowyja - fajne miejsce, niestety dosyć licznie odwiedzane, w wyniku czego w wakacje ciężko znaleźć tam wolne miejsce.

Zaznaczono także trasę rejsu statku wycieczkowego.

Jeziorka Duszatyńskie

Jeziorka powstały na skutek oderwania zachodniego brzegu Chryszczatej 13 kwietnia 1907 roku, zatrzymania odpływu potoku Olchowatego w kilku miejscach przez masy ziemi i skał. Proces powstawania jeziorek spotęgował napływ wody z Chryszczatej i Mikitowej. Przyczyną osunięcia były wiosenne roztopy i ulewne deszcze.
Jednak legenda mówi o innej przyczynie powstania osuwiska, a mianowicie miało zostać spowodowane przez rozsierdzonego diabła który rzucił ognistą kulę czyniąc spustoszenie.
 Powstało też kilka małych oczek w zagłębieniach terenu, lecz z czasem te oczka zanikły, podobnie jak trzecie z jeziorek. W latach 20 jeziorka miały dwukrotnie większą powierzchnię, jednak uległy stopniowemu zamuleniu przez wpływające potoczki.
W 1957 roku w tym miejscu powstał rezerwat przyrody "Zwięzło" o powierzchni 2.2 ha
Osuwisko zostało rozpoznane jako największe w polskich Karpatach. szacuje się że przemieszczeniu uległo 12 mln m³ ziemi, a jego długość wynosi 2 km.

Cmentarz żydowski w Lesku

Cmentarz żydowski w Lesku ze względu na wiek zachowanych nagrobków uważany jest za jedną z najcenniejszych nekropolii w Polsce. Na powierzchni około 3,2 ha przetrwało ponad dwa tysiące kamieni nagrobnych. W materiałach archiwalnych cmentarz po raz pierwszy jest wzmiankowany w 1611 roku, kiedy to dwaj chłopi sprzedali leskim Żydom "cztery zagony roli (...) na okopisko żydowskie od wiertchu do sadzawki jako okopisko długie za złotych czterdzieści polskich", jednak daty zgonów na macewach świadczą, że pochówków dokonywano tu już w pierwszej połowie szesnastego wieku. Legenda głosi, że jest to miejsce spoczynku sefaradyjskich rabinów wypędzonych z Hiszpanii i Portugalii w XVI wieku, jednak historycy nie potwierdzają tej tezy.

Cmentarz położony jest za synagogą, przy ul. Słowackiego. Wąskie schody wiodą stromo pod górę. Właśnie w tym miejscu, na zboczu zalesionego wzgórza znajduje się najstarsza część nekropolii, z nagrobkami pochodzącymi z pierwszej połowy XVI wieku. Są to płyty wykonane z miejscowego piaskowca, pozbawione zdobień, z inskrypcjami o prostej, archaicznej w swym kroju czcionce. Czas i oddziaływanie czynników atmosferycznych sprawiły, że nagrobki w zdecydowanej większości nie znajdują się na swych właściwych miejscach. Po lewej stronie ścieżki widoczny jest stojący nieco skosem blok piaskowca, rozszerzający się ku górze. Jest to najstarsza zachowana macewa na cmentarzu w Lesku. Wykuty w niej hebrajski napis głosi: "Tu pochowany mąż, bojący się Boga, Eliezer syn Meszulama (pamięć sprawiedliwego niech będzie błogosławiona), we wtorek 9 dnia miesiąca tiszri 309 roku według krótkiej rachuby" (źródło tłumaczenia: A. Trzciński, M. Wodziński "Cmentarz żydowski w Lesku" ).

M.Bałaban "Zabytki historyczne Żydów w Polsce", 1929 r

Pozostałości wsi Choceń

 Dawna wieś Choceń ulokowana jest na północ od  Gawry Wierchu (742m n.p.m), pomiędzy Średnim Wielkim a Cisowcem. Nazwa wsi pochodzi z języka irańskiego chacan, tłumaczonego jako obwarowanie, szaniec, czy też miejsce walki
Pierwsze wzmianki o Choceniu pochodzą z roku 1552, jako osady w dobrach rodziny Tarnawskich, jednak wcześneij istniała tu prawdopodobnie warownia, chroniąca trakt handlowy przez przełęcz nad Roztokami.
Wieś została wyludniona i zniszczona w latach 1946-47. Część mieszkańców wywieziono jeszcze w roku 1946 na tereny obecnej Ukrainy. Pozostałych mieszkańców wysiedlono w ramach akcji 'Wisła' w roku 1947, a zabudowania po części spalono. Dziś jest tu malownicza dolinka wraz z licznymi pozostałościami wsi, rozlokowanymi wdłuż potoku oraz drogi w kierunku Cisowca.

Tablica z historią wsi Choceń

Pozostałości po zabudowaniach

Co warto zobaczyć w Bieszczadach

Zalew Soliński

Historia powstania zapory solińskiej sięga roku 1921, kiedy to prof. Karol Pomianowski z Politechniki Warszawskiej opracował projekt zagospodarowania hydroenergetycznego Sanu. Jednak pierwsze rozpoznanie  geologiczno-hydrologiczne w dolinie Sanu przeprowadzono dopiero w latach 1936-1937. Niestety dalsze prace przerwała II wojna światowa. Nowa koncepcja zabudowy doliny Sanu powstała w roku 1955 pod kierownictwem inż. Bolesława Kozłowskiego. Na miejsce wzniesienia zapory wybrano przewężenie doliny poniżej ujścia Solinki do Sanu, w okolicy wsi Solina.
Budowa zapory rozpoczęła się w 1960 r. Główne prace ziemne i roboty fundamentowe zakończono w 1964 r. W lipcu tegoż roku rozpoczęto wznoszenie korpusu tamy. Podstawowe prace betoniarskie przy zaporze zamknięto pod koniec lutego 1968 r. W międzyczasie trwała budowa budynku elektrowni i montaż urządzeń hydroenergetycznych. Wstępny rozruch pierwszej turbiny odbył się 9 marca 1968 r., a 20 lipca tegoż roku  oddano zaporę do użytku.
Przy budowie zapory, która trwała blisko 9 lat, pracowało ponad 2000 ludzi.
Pozostałości dawnej wsi Solina znajdują się obecnie na dnie obecnego zbiornika. Zapora w Solinie, która ma 81,8 m wysokości i 664 m długości, jest najwyższa w Polsce.
Dla każdego kto chciałby bliżej poznać ciekawą historię powstania zapory polecam książkę Henryka Nicponia 'Tajemnice Soliny'

Historia Bieszczad

Osadnictwo w Bieszczadach skupiało się głownie na północnych brze­gach regionu. Jednak obejmowało także doliny Sanu i Osławy. Człowiek poja­wił się tutaj około 10000 lat temu. W wyniku wykopalisk archeologicznych w okolicach Czarnej, Le­ska i Sanoka  odkryto przedmioty pochodzące z epoki neolitu, 4000 - 1800 lat p.n.e. Często są to pozostałości wsi, cmentarzy, broni, narzędzi, ozdób czy innych przedmio­tów. Historycy uważają, że pierwotnie obszar ten był zamieszkiwany przez plemiona prapolskie - Lędzian. Około połowy X wieku plemiona te popadły w zależność od Rusi Kijowskiej i znikneły w mroku dzie­jów. Około wieku XI bezskuteczne walki o nie prowadzili królowie polscy. Ostatecznie granica polsko - rusińska ustalona została na linii Wisłoka i Jasiołki. Aż do połowy XIV wieku cały obszar Bieszczad był własnością książąt ruskich. W roku 1340 po wkroczeniu Kazimierza Wielkiego na tę część Rusi znalazła się ona w zasięgu granic Polski. Znajdowało się tu dużo osiedli obron­nych.